Vrijdag de 13e t/m zondag 22 april

Hallo lieve volgers,

Hier eindelijk weer een berichtje van mij. Jullie hebben er lang op moeten wachten, dus veel leesplezier ;).

Vorige week vrijdag ben ik, zoals ik in mijn vorige verslag al vertelde, met de vier Nederlandse studentes en onze taxichauffeur Abou wat toeristische hotspots gaan bekijken. We zijn naar de crocodile pool geweest. Dit is een klein museum over Gambia en zoals de naam al doet vermoeden zijn er buiten krokodillen die je kunt aaien. We hebben het overleefd, dus daarna zijn we naar het vissersdorp Tanji gegaan. Hier komen op het strand de vissersboten met hun vangst aan. Het stinkt er vreselijk, maar is wel prachtig om te kijken en mooie foto's te maken. Ten slotte zijn we naar het Reptiles Center gegaan, waar informatie wordt gegeven over reptielen die in Gambia leven. Ook hier hebben we weer, zo stoer als we zijn, enge dieren geknuffeld. De volgende dag gingen Kirsten, Jet, Lizanne en Romi helaas alweer terug naar Nederland.

Het weekend heb ik op de strand doorgebracht. Van Kololi ben ik naar Kotu gewandeld en daar bij de strandtent Domino’s 3 Nederlanders uit Schoorl en Alkmaar ontmoet. Zij hebben een foundation waarmee ze zorgen dat Gambianen die het hard nodig hebben wat extra geld krijgen om naar school te kunnen. Ze hadden het erg druk met alle aanvragen... Deze mensen zijn gisteren weer naar Nederland vertrokken en heb hen helaas niet meer kunnen bereiken. Dus Riet, Olga en Stef, als jullie dit lezen, zouden jullie dan contactgegevens willen sturen?

Maandag ben ik weer naar een healthcenter geweest en heb zo ongeveer hetzelfde werk gedaan als de vorige keer in Sukuta. Deze week was ik naar Brufuts. Natuurlijk niet naar Burundi zoals ik in mijn vorige verslag schreef. Soms haal ik alle Afrikaanse namen een beetje door elkaar haha (bedankt voor je oplettendheid Marge). Wat wel heel grappig was om te zien dat de meeste meisjes van ongeveer een paar weken oud getekende wenkbrauwen hadden. Ook werden er veel oorbelletjes gezet.

Woensdag begon dan eindelijk de school. Ik sta in de klas bij teacher Marie. Dit zijn de oudste kinderen (tussen de 5 en 7 jaar). De klas bestaat uit zo’n 40 á 50 kinderen. Helaas zijn er veel verschillende niveaus en is er weinig ruimte voor persoonlijke aandacht. Maar dit is een nursery school, wat betekent dat het niet verplicht is. Alles wat de kinderen hier leren is mooi meegenomen. Ik moet nog even een manier vinden hoe ik hier echt een steentje kan bijdragen, maar ik heb al wat dingen bedacht waarvan ik hoop dat ze met succes uit te voeren zijn.

Inmidels zijn Jan en Didy (de Nederlanders van de stichting The Future in Our Hands) ook aangekomen voor 24 dagen. Voor mij was dit geen verassing, maar voor iedereen hier wel. Donderdagavond hebben zij mij uiteten genomen in hun vaste restaurant Ali Baba Garden.

Vrijdagavond heb ik voor het eerst echt lokaal gegeten. Baukje is een Friezin die 3 maanden in Gambia is geweest en nu inmiddels weer thuis is. Zij is hier gekomen met de auto voor een foundation en heeft onder andere rondgereisd en op dezelfde school als mij gewerkt. Omar en Awa zijn vrienden van haar en Awa kan heerlijk Afrikaans koken. Zoals het hoort hebben we dit met onze handen, zittend op de grond genuttigd.

Zaterdagochtend hadden we met de leraren van onze school en een 4-tal leraren van een andere school een workshop ‘phonological awareness’. Kort gezegd leren we hier te luisteren naar de klanken in woorden in plaats van te kijken naar de spelling. Deze workshop hebben we ook nog aanstaande maandag en donderdag en wordt gegeven door Nancy Bouwens, een Nederlandse logopediste die vrijwillig haar hulp aanbiedt aan Gambiaanse leraren. Woensdag- en zaterdagavond heb ik met Nancy wat gegeten en gedronken.

Vanmiddag om 15.30 uur (tenminste dat zei ze, maar je weet het hier nooit) komt de dochter van teacher Marie mij ophalen en gaan we naar het strand. Donderdag ben ik met haar ook naar de markt in Serrekunda geweest. Ik word stukken minder lastig gevallen met haar als Gambiaanse erbij!

Ik heb dus genoeg te doen en leuke mensen om me heen, maar op de een of andere manier voel ik me hier toch niet echt op me plaats. Wat het gevoel precies is kan ik niet plaatsen en omschrijven. Ik doe onwijs me best, maar het is niet gemakkelijk omdat het cultuurverschil zo groot is. Toch probeer ik zo lang mogelijk te blijven en bijvoorbeeld de laatste week in te vullen met vakantie. Ik weet zeker dat ik positief op dit avontuur zal terugkijken en daar gaat het uiteindelijk om.

De volgende keer zal ik proberen wat eerder een verslag te plaatsen, zodat ik gedetailleerder kan vertellen. Ook hoop ik dan wat meer te kunnen vertellen wat ik met het sponsorgeld kan gaan doen.
Weer heel erg bedankt voor jullie berichtjes. Volgens mij kan niet iedereen in Nederland mijn sms’jes ontvangen, dus ik probeer zoveel mogelijk te mailen.


Dikke zoen Marleen